Digikids

Generatiekloof

Op weg naar school vraagt mijn oudste zoon: 'Papa, wat is het laatste getal?' Hier moet ik over nadenken want ik heb geen idee. Ik ben stiekem een beetje trots dat mijn negenjarige zich over deze kwestie buigt en die week informeer ik her en der in mijn omgeving of iemand het antwoord weet. Zijn moeder waagt er zelfs een bericht aan op Facebook. Ze krijgt genoeg likes, maar geen getal. Als ik later die week aan mijn zoon vertel dat ik niemand kan vinden die de oplossing heeft, zucht hij diep, kijkt mij licht geïrriteerd aan en komt met het pasklare antwoord: 'Dat moet je ook gewoon googlen papa.'

Onze generatiekloof: Mijn kinderen vroegen ze zich hardop af wat voor belachelijk Vaderdagcadeau hun moeder nu weer had gekocht: een telefoonhoorn met een snoer die je aan je mobiel kunt aansluiten, wat moet je daar nu mee?!

Ik ben er een ogenblik stil van. Ik was het even vergeten, maar mijn kinderen zijn natuurlijk van de digitale generatie, de digitals. Toen mijn vrouw een nieuw kinderzitje op haar fiets had geplaatst, zei onze jongste telg: 'De fiets heeft een upgrade gehad.' Zijn oom in Amerika kende hij tot voor kort alleen van de webcam. Hij vroeg zich daarom ook af of oom Pat wel benen had. Onder andere met pakjesavond en op verjaardagen neemt mijn zwager via de laptop altijd gezellig plaats in de familiekring rond de cadeaustapel. Mijn twee zonen vinden het de gewoonste zaak van de wereld.

Digitaal is heel normaal

Onze cyberkids. Niks encyclopedie, woordenboek of atlas. Spreekbeurten worden samengesteld via internet en opgemaakt in Powerpoint. Papa navigeert via zijn telefoon naar het overdekte speelparadijs waarvan zij net daarvoor op de tablet de openingstijden hebben opgezocht. De kinderen van nu vinden het heel vanzelfsprekend dat je je 'zaken' virtueel regelt. Het zit verweven in hun dagelijks bestaan en leefgewoonten. Papieren post krijgen ze alleen op hun verjaardag. Van oma. Ze kennen de postbode vooral als de man die de op internet bestelde pakjes komt brengen. Ze groeien op in een andere wereld dan wij en daar is niks mis mee. Het is alleen soms even wennen als je merkt dat ze bepaalde dingen sneller oppikken dan jij en wèl de wifi-code uit hun hoofd kennen.

En ja hoor, wees gerust, de broertjes spelen regelmatig buiten, ze spreken ook af met vriendjes van vlees en bloed, ze vinden knutselen leuk, ze sporten en bouwen volop met lego. Maar ze fabriceren tevens virtuele kastelen, kopen van hun zakgeld een spelletje voor op mama's telefoon en kijken liever naar een nieuwe vlog of een grappig filmpje op YouTube dan naar een kindertelevisieprogramma. Enzo Knol is op de stoel van meneer Kaktus gaan zitten. Ik groeide op in de periode dat de computertechnologie zijn intrede deed, mijn kinderen weten niet beter dan dat je via je internet browser je leven inricht en worden groot in de wifi-wereld. Zij zijn de iGeneratie, geboren om te swipen en te liken.

Hoe communiceer je met de digitals?

Ook in mijn werk houd ik me bezig met de digikids. Zij zijn de klanten van de toekomst. Ze komen eraan. En hoe. De vorige generatie, de millenials, leerden de mogelijkheden van digitaal kennen, de jongste groep is de upgraded versie hiervan: zij zijn digitaal en weten niet beter. Een doelgroep om als organisatie rekening mee te houden en je tempo en aanpak op aan te passen. Ontwikkelingen gaan alleen maar sneller en de houdbaarheid van je nieuwe communicatieproducten wordt daardoor steeds korter. Langdurige doorlooptijden zijn kansloos, je geniale plan is al weer achterhaald bij de livegang. Daarom richten mijn collega’s en ik ons op korte trajecten en generieke best practise oplossingen. Deze kunnen je een hoop kopzorgen over de kosten en inzet van ICT besparen. Kijk vooruit. Uitstellen is geen optie. Mijn testpubliek heb ik in ieder geval thuis zitten.

En het laatste getal? Zoek maar op. Ik gok op plus één.